Het 2016 London Design Festival heeft een van de meest ongewone en intrigerende bezienswaardigheden: een gigantische lach. De installatie is ontworpen door architect Alison Brooks en werd hier getoond in de periode 17 september - 12 oktober. Het is een structuur die de materialen tot het uiterste rekt. Het is gebouwd met CLT (kruislings gelamineerd hout) en hoogwaardig hardhout. Het is de meest complexe CLT-structuur die ooit is gebouwd.
De gehele installatie is 34 meter lang en 3 meter hoog en volledig gemaakt van tulpen. Het meest interessante detail is echter de vorm. Het is ontworpen met twee open uiteinden die naar boven gebogen zijn. Deze twee open uiteinden dienen als uitkijkplatforms. De structuur als geheel heeft de vorm van een omgekeerde boog.
Bezoekers kunnen de installatie betreden via de enige deur en oprit die zijn geïntegreerd in het centrale deel. Ze kunnen dan de helling oplopen om een van de twee uitkijkplatforms te bereiken van waaruit ze de omgeving kunnen bewonderen.
De wanden zijn geperforeerd met een reeks ovale gaten die variëren van 12 tot 20 cm. Ze filteren bij daglicht en laten bezoekers naar buiten kijken. Hun rol is meestal decoratief en deze kleine gaatjes voegen ook een vleugje speelsheid toe aan het hele ensemble, waardoor de installatie interactiever en boeiender wordt.
Het project rekt materialen tot het uiterste. CLT is ongelooflijk sterk maar ook licht en deze twee karakteristieken samen maken de installatie eenvoudig te maken, structureel solide en ook gebruiksvriendelijk. Het tulpenhout dat voor het project werd gebruikt, wordt ook gekenmerkt door een reeks mooie en interessante details die over het algemeen resulteren in een schone, slanke, warme en rijke uitstraling.
Een totaal van 12 grote CLT-panelen werden gebruikt en zes daarvan zijn gebogen. Ongeveer 6.000 lange schroeven houden de hele installatie bij elkaar. De vorm van de installatie leverde een paar problemen op. Omdat het bijvoorbeeld 12 meter lange vrijdragende armen heeft, lijkt het op een gigantische wip. Het hele team moest een manier vinden om ervoor te zorgen dat de structuur niet beweegt als een schommelstoel, zelfs niet wanneer meerdere mensen aan de ene kant zijn verzameld terwijl de andere leeg is.
Om de stabiliteit van de installatie te garanderen en om schudden te voorkomen, werd de hele constructie verankerd in een grote houten wieg gevuld met 20 ton stalen tegengewichten. Op deze manier behoudt het zijn vorm te allen tijde en de gelijkenis met een wip is minder duidelijk. In feite lijkt de installatie meer op een glimlach en dat is precies wat het ontwerp promoot.
'S Nachts, wanneer de lichten aan de binnenkant worden aangezet, ziet de structuur er vanaf de zijkant uit als een gigantische lantaarn. Tegelijkertijd zijn er accentlichten die de interessante en ongebruikelijke vorm benadrukken en ervoor zorgen dat de stevige basis opvalt, waardoor de ingang zichtbaar wordt.
